Модарҷон, намедонам суханамро аз чӣ шурӯъ намояму бо чӣ анҷом диҳам. Намедонам бо кадомин суханҳо васфат намоям. Чунки муҳаббату садоқат  ва  самимияти бепоёни ту болотар аз ҳама гуна ситоиш аст. Қалам низ дар тавсифат оҷизӣ мекашад.

Ман  аз  он ғамгинам, ки ду моҳ боз  модарҷон,  туро  намеёбам.  То имрӯз  ҳеҷ  боварам  намеояд,  ки  ту  дигар  дар  бари  ман нестӣ. Фикр  мекардам,  ки  шояд  ба меҳмонӣ   рафта  бошӣ…

Медонӣ, модарҷон,  лаҳзае,  ки  бемор шудӣ, падари  бузургворам  ба  ман  гуфт: « Модарат сахт   бемор  аст. Дигар вақти шӯхию бепарвоӣ нест». Ман бошам,  дасту  по  гум  карда,  чӣ  гуфтанамро  надонистам.

Модарҷон,  ту  бузургу  муқаддас  ва  ягона, ту  хуршеди  ҷаҳонтобу  моҳтоби  тобони хонадон, роҳкушо  ва ҳидоятгар дар  роҳи  зиндагӣ  барои  фарзандон  будӣ.  То он замоне, ки дар  канори  гарми  ту  будам, мисли  парандае  ба ҳар  ҷо озоду бепарво  парвоз  мекардам.  Чун  ба манзили  охират  рафтӣ,  мисли  кабӯтаре шудам,  ки   роҳи   парвози  худро   гум  кардааст.  Барҳақ фармудааст шоир:

Тифлию  домони модар  хуш 

биҳиште  будааст,

То  ба  пои  худ  равон  гаштем, 

саргардон  шудем.

   Оҳ, модарҷон, марги  нобаҳангоми  ту  дар фасли  шодию  шукуфтанҳо  қалби  маро  пажмурдаву маҳзун  намуд.  Чаро  рафтӣ, модарҷон?! Ман аз  чеҳраи  нуронӣ  ва нотакрори  ту,  аз  навозишҳои  гарми  ту сер  нашуда  будам. 

Ҳар  субҳ  бо  қалби  ғамнок  ва  чашми  намнок  ба  сари  турбати  ту  меравам, дуо  мехонам, аз  даргоҳи  Офаридгор  илтиҷо  мекунам,ки  як бори  дигар  чеҳраи  зебои  туро  бинам  ё  овози   фораматро  шунавам,  вале  ҳеҷ ҷавобе намешунавам. Баъдан  шеъри  устод  Лоиқро  ба  хотир  оварда, қалби  афгори  худро  каме  ҳам бошад, тасалло медиҳам:

Сари  гӯрат  нишастам,  оҳ,  модар,

Чу  абри  тар  гиристам, оҳ,  модар.

Дили  худро  ба санги рӯи  гӯрат

Задам  бо  ғам,  шикастам , оҳ, модар.

Модарҷон, имрӯзҳо  панду  насиҳат  ва  маслиҳатҳои  туро аз  гӯшаи  хотираҳоям  меҷӯям  ва аз рӯйи  онҳо  амал   менамоям. Табассумҳои  ширин, абрувони  мушкин,  чеҳраи  гулгун,  қомати  чун  сарви  туро пеши назар меорам ва андуҳе бекарона панҷа бар деворҳои қалбам мезанад.  

Оҳ, модарҷон, меҳру  муҳаббати  бепоёни   дар  дили  зорам пайваста чун чашмаҳои  беғубори  кӯҳсор  ҷӯш мезанад. Ҳар  зани  солхӯрдае сари роҳам пайдо  шавад,  назар  меандозам,  ки  шояд  ба  ту  монандӣ  дошта  бошад,  вале  … ту  бемонанд ҳастӣ.

   Модарҷон,  дар  ҳаёт  шояд  нисбат ба  ту сухани носазое  гуфта  ё  рафтори  ноҷое  карда ранҷонда   бошамат,  узр  мепурсам...Худо  рӯҳатро  шод  ва  хонаи  оҳирататро  обод  гардонад, модарҷони  азиз.

Ёди  ту  ҳамеша  дар  дили  мо

 бошад,

Меҳри  ту  чароғи  манзили  мо

 бошад.

Қурбони  туву  номи ту бод, эй

 модар,

Аз  зиндагӣ ҳар  чӣ ҳосили  мо

 бошад.

Файзулло Иброҳимзода,

омӯзгори мактаби №17-и

шаҳри Роғун