Равоншиносон муътақид бар онанд, ки қаҳр кардан яке аз механизмҳои табиӣ буда, инсоният онро дар шароитҳои мухталиф истифода мебарад. Қаҳр ҳаяҷони манфист ва вақте мо аз касе қаҳр мекунем, иртиботамонро ба сурати каломӣ ва гоҳе дидорӣ қатъ менамоем.

Дар мавриде, ки хостаҳои мо мавриди таваҷҷуҳи дигарон қарор нагирифта бошанду хости мо даст пайдо кардан ба он бошад, он гоҳ қаҳр мекунем. Қаҳрҳо метавонанд муваққатӣ ва тўлонӣ бошанд. Равоншиносон чунин меҳисобанд, ки мардон нисбат ба занон бештар қаҳр мекунанд. Вақте занон нороҳатии хешро мебинанд, танҳо иртиботи каломии худро қатъ мекунанд, ки ба маънои қатъи пурраи робита нест. Ҳатман дар идомаи робита оштӣ вуҷуд дорад. Ҳар вақте мардон дучори қаҳр мешаванд, онҳо аз қонуни “ҳама ё ҳеҷ” истифода мебаранд, зеро мардон дар муқоиса бо занон робитаи каломии заиф доранд. Новобаста аз он ки қаҳри мардон нисбат ба занон бештар аст, мардон қаҳр карданро махсуси занҳо мешуморанд ва онро нишонаи заъф меҳисобанд. Ҳақиқати ҳол ин аст, ки илми тиб қаҳр карданро боиси осеб расидан ба худи мо ва ҳам озор ба дигарон донистааст. Ин иттифоқ як робитаи бузурги шуморо халалдор месозад ва сабаб мешавад, то шумо фақат ба рафторҳо, гуфторҳо ва ҳаракатҳои манфии тарафи муқобил назар афканед ва ин дар охир шуморо дучори хастагӣ ва ҳаяҷони бад намояд. Аз ин нуқтаи назар, ҳар вақте қаҳр мекунед, кўшиш намоед, то камтарин фурсатро барои канори ҳам омадан истифода кунед.

 Қаҳр кардан рафторест, ки ба синну сол, ҷинсият, вазъи хонаводагӣ ва ҷараёни муоширати инсонҳо вобаста нест, зеро ҳамаи инсоният дучори он мегардад. Қаҳр кардан инсониятро баъди чанд муддат ба эҳсоси пушаймонӣ дучор менамояд. Мардон ҳангоми қаҳр асабонӣ шуда, ашёи дар даст доштаро ба ҳар тараф ҳаво медиҳанд ва маҳалли воқеаро тарк мекунанд ё машғули кори хеш мешаванд. Занон бошанд, асабӣ шуда, ҳолати зоҳирии чеҳраашонро турш мекунанду оҳ мекашанд. Дар ҳар ду маврид ҳар ду тараф нороҳатӣ ва эҳсосотии манфиро аз сар мегузаронанд, ки он боис мешавад, то масъалаҳои муҳим ба шакли ҳалнашуда боқӣ бимонанд ва билохира, ба кори асаб мушкилӣ эҷод намояд. Барои ин мо бояд аз қаҳр парҳез намоем.

 Дар мавриди қаҳр доштани тарафи муқобил нисбат ба шумо кўшиш намоед, ақл ва заковати худро дуруст истифода кунед, зеро тарафи қаҳркунанда дучори мушкилоти кори асаб аст. Ҳангоме ки ба рафторҳои қаҳркунанда ҷавоби мусбӣ медиҳед ё умуман, ҷавоб намедиҳед, он гоҳ ў маҷбур мешавад дар камтарин фурсат рафторҳои хешро тағйир диҳад, то шуморо аз даст надиҳад. Қаҳркарда тамоми шеваҳои рафтори шуморо ба худаш муқобил мегузорад ва ҳатто мумкин аст робитаатонро барҳам занад ва тарки манзил кунад. Хубтар аст, қаҳрро аз худ дур кунед, то ин ки саломатиро аз даст надиҳед ва ҳаёти хешро дар субот нигоҳ дореду ба таври шоиста зиндагӣ кунед.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Меҳроб ҚУДРАТОВ,

мудири кафедраи фармакология, гигиена ва асосҳои микробиологияи коллеҷи

тиббии ноҳияи Ёвон